iki erkek çocuğu oynuyorlar bir bahçede. ikisinin toplam yaşı on etmez.
birbirlerini görüyorlar bir anda. biri digerinin toprakta kazdığı çukura cok ilgi duyduysa demek ki elindeki dal parcasini parmaklarının arasindan usulca serbest bırakıyor ve gozleri ile bir çukura bir akranına baka baka yaklaşıyor diğer çocuğa doğru.
cukura iyice yaklaşarak ve sadece belinden bükülerek eğiliyor merakla yerdeki delige doğru düştü düşecekken neredeyse. tekrar dogrulurken sendeliyor ve bir iki adim ileri geri atmak zorunda kaliyor dengesini yeniden saglayabilmek için.
adeta kivilcimlar cakiyor gozlerinde mutluluktan ve sanki bir hazine bulmuscasina o kucucuk cukurda cok keyifli bir sekilde soruyor:
”arkadas olalim mi?”
diger cocuk ayni heyecanla zipliyor ve evet diye bağırıyor.
basliyorlar birlikte oynamaya kardeşçe ve mutlu şekilde.
ne kadar kolay cocukken arkadas edinmek, plansizca, umarsizca ve korkmadan.
