Doğduğum topraklardan on binlerce kilometre uzaktayım. Önce peder gitti sonra son günlerinde yanında olamadığım anam.
Ah o kaza olmasaydı ellerimle çıkartmasaydım yavrumun cansız bedenini toprak altından şimdi daha farklı bir yaşamımız olacaktı. Bir gözü kapalı, teni hala sıcaktı kucağıma alıp bağrıma bastığımda.
Bu olay sonrası kaybettim kendimi, hayat arkadaşımı bir başına bırakıp dağ tepe dolandım aylarca. Kar yağdı ağaç kovuğuna sığındım, susuz kaldım nehirlere attım kendimi boğulma ümidiyle.
Yürüdüm yürüdüm yürüdüm…
Dilendim, çaldım, dövüştüm, yaralandım, öldürdüm…
Sona yaklaşıyorum artık, bir nefes huzur için neler vermezdim.
Ne kadar güzeldi hayat, mutluyduk. Demek önce cenneti sonra cehennemi gösterdi bu dünyada.
Yapacak bir şey kalmadı artık.
Evime döndüm o kadar pejmürdelikten ve yüreğimi taşa kestikten sonra dönmeyi göze alabildim. Yuvam kocaman ağaçların olduğu bir ormanın girişinde, ufak bir gölün kenarındaydı ben bir gece ansızın tüm yüklerimden kaçana kadar.
Vardım sonunda kaçışımın başladığı noktaya hala aynı yerdeydi yığma taş villa ama artık ev değil bir viraneydi.
Ağaca bağlı tasmayı aldım elime. Belli ki son defa köpeğimin boynunda olduğu zamanın üzerinden çok gün geçmiş paslanmış, yapraklar altında kalmıştı.
Viranenin camları kırık, kapıları kilitli, bahçesinde Rusça, Türkçe, İngilizce yazılmış “Dikkat Köpek Var” tabelasının boyası akmıştı.
Biliyordum eve girersem bir daha çıkamayacağım. Giremedim zaten, yoktu o cesaret bende. Olsaydı cesaretim bırakıp gider miydim sevdiceğimi?
Kim bilir nerede şimdi? Bensiz ne yaptı? Ne kadar bekledi beni? Ne kadar korktu ve ağladı?
Bu sorulara cevap veremiyorum. Sorular ürkütüyor beni. O’nu bulmayı ve görmeyi o kadar çok istiyorum ki göz yaşlarım durdurulamaz şekilde düşüyor kurumuş toprağa. İntihar etmeyi düşünüyorum, ona da cesaret edemiyorum.
Daha önce yaptığım gibi, korkakça kaçıyorum.
Kaçıyorum tekrar, arkama dahi bakmadan kaçıyorum. Bir bilinmezliğe gidiyorum. Ölümü bekliyorum ama ölünce onların yüzüne nasıl bakacağım bilmiyorum.
Kaçıyorum!
