Boyle degildi onceleri.
Dolunca dert tasi bulurdu yolunu gozunun yasi.
Goz yasina yol vermemek icin yazardi da yazardi parmaklari.
Parmaklarla gozler bildigin birer sigorta, acil durum freni, cikis kapisiydilar.
Gogsunde cerahat o kadar doldu ki girtlagina bastirir oldu artik.
Eskiden ne kolaydi halbuki… Yada, belki dertleri daha buyuk belki de dert tasi daha kucuktu.
Belki her ikisi de degil. Dertler yine buyuk ve belki de dert tasi da artik daha buyuk.
Ama kapiyi acicak anahtari kaybetti.
Toprak, toprak yok sanirim.
Ne kadar cok belki var degil mi?
Belki de belkileri cok fazla…
Hem soyleyin enseyi cok karartamasin.
Yarin sabah gunes daha aydinlik dogar… belki…
