?Yurtta sulh, cihanda sulh?
Bu cümle, Ulu Önder tarafından 1931 yılında sarf edilmiştir.
Birçok kere çok farklı mecralarda, kaynaklarda görüp, işittiğimiz cümle aynı zamanda söylendiği tarihten itibaren anayasamızda yer alan ülkemizin dış politika düsturudur.
Benim dikkat çekmek istediğim nokta ise cümleyi sarf eden kişinin çocuk yaştan itibaren asker olarak yetiştirilip, ömrünün büyük bir
bölümünü cephelerde, savaşlarda harcamış olmasıdır.
Diğer bir deyişle, bu sözleri üstüne basa basa söyleyen zihin savaşların, çatışmaların, ters düşmelerin tüm zorluklarını ve olumsuz yanlarını yıllarca tecrübe etmiş bir zihindir.
İnsanlık tarihi boyunca adı geçen dahilerin ağızlarından dökülen sözlerin belki de en büyük faydası, sadece söylendikleri alanlarda değil çok yüksek oranda hayatın geri kalan alanlarına da uygulanabilir olmalarıdır.
Atatürk?ün ülke yönetimi için ortaya koyduğu bu düsturu da iş hayatımızda, evimizde, sporda, sosyal ilişkilerimizde ve buna benzer birçok alanda bakış açımıza yön verecek bir girdi olarak kullanmamız yararımıza olacaktır.
Durumu netleştirmek adına örnek vermek gerekirse; komşuları ile durmaksızın kavga eden bir aile reisini, rakip takım oyuncuları, hakem ve tribünleri ile her fırsatta dalaşan bir sporcuyu, iş hayatında temasta olduğu her noktada gerginlik oluşturan, çakışan bir çalışanı/yöneticiyi ne kendi ailesi ne ekip arkadaşları ne de çevresindeki kimseler tasvip etmezler.
Nemasını tartışmalardan, gerginliklerden, çatışmalardan, çakışmalardan çıkaran ve/veya çıkarmaya çalışan kimseler kısa vadede ?kazanan? taraf olarak görünseler de, orta, uzun vadede ve genel toplamda kaybedenler olacaklardır.
Zira, gerginliğin olduğu bir ortamda istisnalar dışında hiçbir organizma ve mekanizma kendisini stabil, huzurlu, mutlu hissetmeyecektir. Durumun değişmesi ve şartların normale dönmesi için ortamın atmosferini dengelemeye çalışacaklardır.
Özellikle iş dünyasında ve profesyonel yaşamda dengeleri gözeterek çok çok zaruri olmadığı sürece çatışmalardan kaçınılmalıdır.
Günün Sonu:
Keskin sirke küpüne zarar!
