Fuzuli demiş ya; “Söylesem tesiri yok, sussam, gönül razı değil” diye.
İşte tam da o durumdayım.
Çok söyledim, söylediklerim duyulmadı.
Çok haykırdım, çığlıklarım yankı halinde bana geri döndü.
Gönül de razı değil işte bu duruma.
Madem anlayacak kimse yok ben de gönlümü yazarak pışpışlayayım.
Yıllar önce, 2008’de, yazmışım aşağıdaki yazıyı. Her bir satır bugün için çok daha geçerli, sonuncu hariç.
Duvar bile aramıyorum artık. Duvar bile…
Anlat.. Bir duvar bul ona anlat…
içinde olanı biteni anlat.. haykırışlarını, duygularını, acını, planlarını anlat…
bul… bir şey, bir yer, bir kimse… ne bulursan bul.. ona anlat…
kalmasın içinde, tutma içerlerde… kemirir seni düşüncelerin.. erken ölürsün…
acını akıt.. mutluluğunu paylaş.. hedeflerini beraber tart…
cevap almak zorunda değilsin.. dinlesin yeter..
insansın sen.. en büyük ilacındır kelimelerin…
salıvermezsen aklından geçenleri sarıverir hepsi tüm göğsünü… atıp duran kalbinin arkasında
bir yerlere çökerler… sıkışırsın… erken ölürsün…
tutma, kalmasına izin verme, salıver.. anlat..
bir duvar bul ona anlat..
Duvarım olur musun?
