Son nefesimi vermeme sadece bir an kala idrak ediyorum;
Aslında ne ben varım ne de üstünde uzandığım toprak.
Bedenimi oluşturan tum parçalar zamanında ayrı birer evrende yer alan farklı yıldızlardan kopup bir araya gelmişler.
Tam da ölürken bu atomların titreşimleri yavaş yavaş toprağa ve artık içime almadığım havaya karışıyorlar.
Son nefesimi de verip kalbim durunca beynim hala nöronlara enerji aktarmaya devam ediyor.
Demek ki ben ne kalbim ne göz ne de deri. Ben altımdaki toprak ve gözümü diktiğim yıldızlarla aynı şeyim.
Ben ölmüyorum. Benim bir başlangıcım ve bitişim yok. Ben bir duayım ve hatta evrenin rüyasıyım.
Ben zamanım, ben enerjiyim, ben boşluğum.
Ben hiçim ve aslında ben oyum.
