Çocukken her attığımız adım büyümek için atılır. Tüm planlar büyüyünce yapılacak şekilde kurulur.
Ben 12 yaşında olmayı çok isterdim küçükken. Çünkü 7’den 77’ye herkesin sevdiği o uzun saçlı, bol yüzüklü adam her Pazar günü arabanın ön koltuğunda 12 yaşını doldurmadan oturmamamı tembihlerdi bana.
Siz hiç 68 (buçuk) yaşında bir kimse duydunuz mu? Ben duymadım. Ama biz çocuklar büyüyünceye kadar her yaşımız buçuklu yaşarız. Büyümek, adam olmak, anne – baba olmaktır idealimiz.
Adım adım büyürüz ve büyüdükçe büyüklerimize benzeriz… Büyüdükçe çocukluğumuzdan uzaklaşır içimizde ki o haşarı veledi , o cadı kızı yontar, bir kalıba sokarız.
Ben korkuyorum. Korku büyük motivasyon faktörü bunun farkındayım bu sebeple korkuyor olmaktan mutluyum. Korkum yaşlanmak değil. Sadece yaramaz, haşarı, hiperaktif… Ne derseniz deyin işte o yönümü kaybetmek istemiyorum.
Bu kaybın önüne geçmek için çocuk Ayhan’ı n ruhunu durmadan besliyorum. Oyuncaklardan, oyunlardan, çizgi filmlerden, çocukça olan her şeyden büyük mutluluk duyuyorum. En önemlisi ise çocuklarla birlikte olmak beni çok yüksek derecede mutlu ediyor.
Sanırım bunlara alıştım ve geri dönüşünü çoktandır alıyorum. Hiç ummadık anlarda çocuk yanım bana farklı bir çıkış kapısı buluyor :)
Bugün benim bayramım. Hem de iki defa. Biri çocuk olan biri ise büyük olan Ayhan’ın bayramı. Ulusal egemenliğimi ve çocuk bayramımı yaşıyorum. İlerde de düzen ne olursa olsun ben nerede olursam olayım 23 Nisan’ın bende yarattığı duygunun değişmemesi için elimden geleni yapacağım.
İsteğim ise bugün 24.5 yaşında olan ben 77.5 yaşıma geldiğinde de aynı heyecanla bugünü kutlasın, kutlayabilsin.
Her attığım adım hala büyümek için daha çok büyümek için atılıyor ama ben büyümeye buçuk buçuk devam ediyorum.
Sizler de deneyin hiçbir şey olmazsa biraz daha fazla gülümsersiniz :)
Bayramımız kutlu olsun :D
